اگه دلم  بخواد یه پکیج چیز برگر و سیب زمینی داغ با سس فراوون و پپسی تگری تو اتاق طبقه آخر هتلی در پاریس که از پنجرش بشه ایفلو دید بخورم باید کیو ببینم؟

اگه دوس داشته باشم قبل از مرگ حداقل یه بار سوار کشتی oasis of the seas بشم به کی باید بگم؟

اگه بخوام یه شب تو هتل آتلانتیس دوبی تا صبح با خیال راحت کتاب بخونم و قهوه با شیر و شکر بنوشم کجا باید برم؟

اگه وقتی بارون میاد نخوام به جای اروم شدن تو ترافیک جون بدم به کی باد بگم؟

اگه نخوام دیدن موزه ی لوور واسم رویا باشه کیو باید ببینم؟

اگه نخوام بین نادانها زندگی کنم....؟بین کورها؟بین کرها؟؟؟

اگه نخوام بترسم حتی از سایه ی خودم...

تو باید خجالت بکشی که برای من...برای ما..اینها همه آرزوهای دور و درازین.تو باعث شدی من از جوان بودنم خاطره ای تلخ برای فرزندانم به یادگار بذارم.تو نذاشتی من نفس بکشم .نذاشتی حرف بزنم.من ازت متنفرم و از تو به خدا شکایت خواهم کرد .در پیشگاه خدا من از تو نمیگذرم.تو ما رو تلف کردی.همه چیزو از ما گرفتی.سیب زمینی و لوور و کشتی در عین بزرگ بودن کوچیکن...قبول.اما حق زندگی رو به کدوم حق ازم گرفتی؟

داوری بین ما باشد برای خدا.به هیچ کس کاری ندارم اما من ...تمامی من ...از تو...هرگز نخواهم گذشت

.

.

.

.

.

.

.

با این همه ای قلب در به در!

از یاد مبر

که ما عشق را رعایت کرده ایم

و انسان را..

خود اگر شاهکار خدا بود یا نبود

پ.ن:مخاطبان من به هیچ عنوان  خونوادم نیستن.کاش اونقد باهوش باشی تا بفهمی...